English version:
|
|
|
Voor het
vervolg: Ga naar de website van Tibbe |
Links
|
| Contact | |
Dinsdag 24 december 2002 (13 weken)
We gaan naar het
ziekenhuis voor een echo-onderzoek, omdat we meedoen aan Generation R. Maar ook voor de
pret
natuurlijk: naar ons babietje zwaaien. In de eerste vijf minuten van
het
onderzoek is het ook heel leuk. We zien hem/haar onmiddellijk liggen.
Het is
nogal een beweeglijk typ. Uiteindelijk zegt Mirjam: “Het is er gelukkig
maar
1!”. Maar de dame van het ziekenhuis ziet toch nog iets extra’s en gaat
met een
afdrukje iemand anders er naar laten kijken.
|
|
Die
iemand anders is de gynaecoloog en zij maakt nog meer afdrukken. Het is
geen tweeling maar een afwijking. De afwijking, die ook wij nu
duidelijk kunnen zien, is een soort ballonnetje dat aan de buik vast
zit. Het ballonnetje is bijna net zo groot als het hoofdje. Op haar
eigen kamer legt de gynaecoloog ons uit dat dit ballonnetje twee dingen
kan zijn: gastroschizis of omphalocèle. We moeten de maandag na de
kerst naar het Erasmus MC om een structuurecho te laten maken zodat kan
worden vastgesteld, welke van de twee het is. |
We zijn inmiddels
behoorlijk geschrokken maar moeten nog even langs de Generation R
verpleegkundige. Het bloed afnemen bij Mirjam slaan we maar even over.
Thuisgekomen gaan we
onmiddellijk zoeken op gastroschizis en omphalocèle op Internet. Al
snel vinden
we veel informatie over omphalocèle (wat minder over gastroschizis) en
daar
schrikken we behoorlijk van. Omphalocèle gaat vaak gepaard met nog meer
lichamelijke afwijkingen én met chromosoomafwijkingen
die leiden tot mogelijk
zeer zware lichamelijke en/of verstandelijke handicaps.
Wat nu? We wilden onze families met de kerst op de hoogte brengen van onze ‘blijde verwachting’. Maar nu is dit wel een veel ingewikkelder en minder blij verhaal geworden. We besluiten uiteindelijk om de directe familie per telefoon op de hoogte te stellen, om de schrik met de kerstdagen zelf te voorkomen.
Het is fijn om nu
omringd te zijn met familie. Eerste kerstdag kook ik het kerstdiner bij
oma
voor de hele familie. Mirjam ligt een flinke poos op bed bij oma. John
helpt me
wat meer dan normaal ter vervanging.
Iedereen feliciteert
ons toch, en dat is prettig. We zijn ook nog steeds blij dat er een
kind
aankomt, al is het met veel twijfels omgeven.
Tweede kerstdag in
Friesland bij Danny & Wil. Alle neefjes en nichtjes zijn er ook.
Het valt
ons makkelijker dan gedacht, al dat kleine grut om ons heen. Ze zijn
ook zo lief.
Op ‘derde kerstdag’ in
Drachten bij Anne & Grietje. Nu weten ook de Beppes wat er aan de
hand is.
Verder hebben we Henry
gebeld en hem gevraagd of hij alle vrienden op de hoogte wil brengen.
Oudejaarsavond zouden we bij ons vieren, maar dat lijkt ons toch beter
van
niet.
Maandag 30 december 2002 (14
weken)
Structuurecho in het
Erasmus MC. In de wachtkamer van de afdeling gynaecologie zitten veel
stellen
met bedrukte gezichten. Iedereen hier heeft een problematische
zwangerschap.
Een weinig opbeurende omgeving. Twee vrouwelijke artsen (klinisch
genetici) voeren het
onderzoek uit. Ze leggen uit dat ze in eerste instantie alleen heel
nauwkeurig
zullen kijken en niets zullen zeggen.
Uiteindelijk is het
duidelijk: ons kindje heeft een omphalocèle.
Daarnaast hebben ze (heel lang) gezocht naar andere fysieke
afwijkingen, vooral
bij het hart en de nieren. Maar omdat ons kindje nog zo klein is kunnen
ze nog
niet zeggen dat er geen afwijking aan het hart is. De nieren kunnen ze
zelfs
niet eens vinden.
Ze willen Mirjam over
twee weken terugzien voor verder echo-onderzoek en een
vruchtwaterpunctie. We
vragen of een vruchtwaterpunctie ook noodzakelijk is wanneer we de
zwangerschap
niet willen afbreken in het geval dat het kindje gehandicapt zou zijn.
Dokter
Wessels legt uit dat sommige chromosoomafwijkingen (ihb trisomie 13 en
trisomie 18) een buitengewoon geringe levensverwachting hebben. Het
kindje zou
dan nooit langer dan een jaar leven en waarschijnlijk zelfs binnen
enkele dagen
sterven.
Dit maakt indruk omdat we ons van dergelijk zware afwijkingen nog geen voorstelling hadden kunnen maken. We maken de afspraak voor de vruchtwaterpunctie ‘met potlood’ zodat we er in de komende twee weken over na kunnen denken.
Tot overmaat van ramp
worden zowel Mirjam als ik behoorlijk ziek. We gaan nog wel met Oudejaarsavond
naar Ilja
en Kees. De hele avond aan de jus en de Jip & Janneke bubbels,
ook al
omdat we met de auto zijn. De dagen erna word ik echt ziek en pas
maandag gaat
het weer een beetje. Op die dag stuur ik op m’n werk een mailtje rond
met ons
verhaal. Het is te vermoeiend om iedereen persoonlijk mondeling in te
lichten.
Als mensen één keer op de hoogte zijn, is het makkelijker om erover te
praten.
Mirjam heeft dezelfde ervaringen.
Dat betekent overigens
niet dat we het er niet over willen hebben! We knappen enorm op van
alle
telefoontjes en blijken van medeleven. Maar het is ook een opgave om
iedereen
op de hoogte te stellen. Hopelijk dat deze website ook werkt…. En
vervolgens
kan iedereen ons dan gewoon bellen en mailen.
M: Overigens ben ik steeds zichtbaarder zwanger. Ik heb nu echt nog maar één gewone broek die past, dus ik heb de nodige zwangerschapsbroeken gekocht. In deze weken groeit kleine frummel bijna 4 centimeter per week, het is bijna alsof je het voelt. Jullie merken, we proberen zo veel mogelijk van de zwangerschap te genieten. Ondanks de spanningen, lukt dat toch behoorlijk goed.
Nieuw echo-onderzoek
in Erasmus MC. Het hele weekend behoorlijk in de stress gezeten want
onzekerheid is één ding, maar zekerheid over iets ernstigs is niet veel
beter.
De echo levert het
best mogelijke resultaat op: geen verder slecht nieuws. Het hartje ziet
er goed
uit en ook de nieren en blaas zijn nu goed te zien en lijken in orde.
De
handjes en voetjes van onze kleine frummel hebben 5 vingertjes dan wel
teentjes
die er helemaal normaal uitzien. Ook verder kunnen ze geen afwijkingen
vinden.
Dit betekent niet dat er geen afwijkingen zijn, maar wanneer dit kindje
geen omphalocèle
zou hebben, zou de conclusie zijn dat alles goed was.
Er wordt voor ons een
afspraak gemaakt met de kinderchirurg, voor na de eerste uitslag van de
vruchtwaterpunctie. Dan kunnen we goed geïnformeerd raken over de
mogelijkheden
en risico’s van het opereren van een omphalocèle. Dat is nuttige
informatie,
vooral wanneer er nog meer complicaties zouden zijn (bv. blijkend uit
de
vruchtwaterpunctie).
|
|
De
omphalocele bevat in ieder geval darmen en de maag. Vanwege de grootte
is er een sterk vermoeden dat de lever er ook (gedeeltelijk) in zit. Op
de echo is de maag duidelijk te zien (de zwarte vlek in het linker
bolletje). |
We vervolgen onze weg
door de medische mallemolen naar de vruchtwaterpunctie. Dit valt een
beetje
tegen omdat de naald in eerste instantie geen vruchtwater opzuigt. Na
een
pijnlijke halve minuut lukt het dan toch. Mirjam wordt een beetje
appelig en
moet een half uur bijkomen op een bedje. Over anderhalve week (op
woensdag 22
januari, laat in de middag) krijgen we de uitslag voor wat betreft de
meest
voorkomende (en meest ernstige) chromosoomafwijkingen. Over 3 weken
komt pas de
volledige uitslag. Voorlopig is aan onze onzekerheid dus nog geen einde.
Dinsdag 14 - Donderdag 16
januari 2003
Het is fijn om zo
veel steun te ondervinden. Veel telefoontjes, mailtjes en
kaartjes, het
helpt ons enorm. Mensen zeggen vaak dat ze niet weten wat te zeggen of
te doen.
Dat is begrijpelijk, het is ook bijna niet te bevatten. Het enige wat
we zelf
kunnen doen is zo positief en hoopvol mogelijk te zijn. Dat helpt ons
er
doorheen.
Contact gehad met een
moeder van een kindje dat bijna 6 jaar geleden geboren werd met een
grote
omphalocèle. Het jongetje is nu zo gezond als een bijna 6-jarige maar
kan zijn,
maar het is, zeker het eerste jaar, behoorlijk zwaar geweest. Toch is
het goed
om dit soort positieve verhalen te horen.
Later krijg ik via
E-mail nog andere reacties. Een ander stel heeft besloten de
zwangerschap af te
breken vanwege de omphalocèle en bijbehorende complicaties. Ook dat
gebeurt dus.
Hoe dan ook, we
informeren ons zo goed en zo breed mogelijk. De onderzoekers die we
zijn laten
zich door de emoties niet wegdrukken.
Dit zou een spannende
dag worden. Maar Mirjam kwam gisteravond (dinsdag) om een uur of 7
thuis en
toen hing dokter Wessels aan de telefoon. De gedeeltelijke uitslag van
de
vruchtwaterpunctie is bekend: er is geen sprake van afwijkingen bij de
chromosoomparen 13, 18 en 21.
Opnieuw dus het beste
nieuws mogelijk, en ook nog een dag eerder dan verwacht. De drie
genoemde
chromosoomafwijkingen komen het meest voor en zijn (in het geval van 13
en 18)
zeer ernstig. Maar de complete uitslag laat dus nog op zich wachten tot
maandag
3 februari. Dus spannend blijft het, maar we hebben wel een behoorlijke
hobbel
genomen met z’n drieën.
Verder hebben we op de
3e februari ook een afspraak met de kinderchirurg om te
bespreken
wat de mogelijkheden en onmogelijkheden zijn van de behandeling van de
omphalocèle.
Na veel heen en weer gebel tussen secretaresses van gynaecologie en
kinderchirurgie (en Mirjam) zijn de afspraken gemaakt: eerst een echo
om 9.15
uur en de afspraak bij kinderchirurgie in het Sophia om 11.00 uur.
Maandag 3 februari
2003 (19
weken)
Echo in Erasmus MC. De uitslag van de vruchtwaterpunctie is er nog niet. Uit de echo blijken geen afwijkingen. Ook de ruggengraat is in orde. Maar onze frummel ligt er verkeerd voor zodat de dokter niet goed kan zien hoe het met het hartje is. Wel benadrukt ze dat het een hele grote omphalocele is.
Aan de ene kant is deze uitslag niet wat we gehoopt hadden. We hadden ons er op ingesteld dat er vandaag zoveel informatie zou zijn, dat we konden concluderen dat dit kindje geboren kon worden. Maar zoveel duidelijkheid is er dus nog niet. Aan de andere kant ook geen slechte berichten, en een uurtje genieten van een heel beweeglijke en flink grotere Frummel.
De afspraak met de kinderchirurg loop een beetje (anderhalf uur) uit. Maar uiteindelijk hebben we een prettig gesprek met dokter van den Hoonaard. Ze kan ons niet heel veel nieuws vertellen, omdat we onszelf al uitgebreid in de literatuur hebben verdiept. Er zijn 2 mogelijkheden: de omphalocele is klein en kan dan met een operatie vrij snel na de geboorte 'gerepareerd' worden óf (in ons geval) de omphalocele is groot en dan kiest men in Nederland meestal voor de zgn. conservatieve methode. Dat houdt in dat de omphalocele verbonden wordt en dan is het een kwestie van wachten totdat er huid overheen gaat groeien. Voordat dat helemaal gelukt is, zijn we gauw een flink aantal maanden verder. Tegelijkertijd groeit het kindje en geleidelijk zakken de ingewanden terug in de buikholte. Een gedeelte van dit proces kan thuis plaatsvinden. Uiteindelijk (na ongeveer 1 jaar) moet de buikwand dan nog operatief hersteld worden, zodat de ingewanden niet meer kunnen uitstulpen en beter beschermd zijn.
De belangrijkste complicatie die zich voor kan doen is dat een dergelijk grote omphalocele zo hard aan de buikholte en borstholte trekt (tractie) dat de longetjes zich niet goed ontwikkelen.
Al met al is het een moeizaam proces maar met goede vooruitzichten. Tenminste wanneer er behalve de omphalocele geen afwijkingen zijn. Maar dat weten we dus nog steeds niet helemaal zeker.
Volgende week maandag zijn we weer aan de beurt. Opnieuw een echo om naar het hartje te kijken en hopelijk zijn de resultaten van de vruchtwaterpunctie er dan wel.
We wilden wachten tot we duidelijkheid hadden voordat we ons op de babywereld zouden storten en alles in huis zouden halen dat je zoal nodig hebt voor een kindje. We hebben heel voorzichtig alleen nog de eerste sokjes voor Frummel gekocht. Met anti-slip natuurlijk.....
Hoera! Alles is goed!
De complete uitslag van de vruchtwaterpunctie is goed. En aan het hartje zijn geen afwijkingen te zien. Als onze kleine frummel geen omphalocèle had, zou er geen enkele reden tot bezorgdheid zijn.
| Er was een nieuw echo-apparaat. De dokter moest er nog een beetje aan wennen. Maar het levert wel prachtige plaatjes op. In onze beleving lijken ze scherper dan met het vorige apparaat. Met de klok mee: het hoofdje (compleet met neusje), een voetje met vijf teentjes, en een oortje met links de schouder. De huiskamervraag: is het een jongetje of een meisje? |
|
|
|
|
De stand van zaken: onze kleine frummel groeit goed, voor zover nu te bekijken zijn er geen afwijkingen aan hart, hersenen, nieren en longen. De handjes hebben vijf vingertjes, de voetjes vijf teentjes. De ruggegraat is in orde.
Het enige probleem is dus de omphalocèle. In het ballonnetje zitten maag, lever en darmen. De omphalocèle is erg groot. Toch zal het naar verwachting een normale bevalling worden. De behandeling van een grote omphalocèle is langdurig maar met goede vooruitzichten. De risico's bestaan bij de behandeling vooral uit de kans op infectie en problemen met de longen/ademhaling. Maar nogmaals: uiteindelijk is er een grote kans op een gezond kind.
We zijn dus verschrikkelijk blij: er komt een kind!! De enige keuzes waar wij nu nog voor staan is papier of katoen, Nijntje of Poeh, bugaboo of maxi-taxi, roze of blauw. Hoewel wij er zeker van zijn dat we dit aankunnen, zullen we jullie waarschijnlijk veelvuldig consulteren bij deze heel belangrijke zaken!!
Wij hebben taart in huis. Iedereen die er zin in heeft is van harte welkom om bij ons binnen te vallen vandaag.
Maandag 17 - vrijdag 21 februari 2003
Zitten we op een eiland!! Zie hier. Lekker uitwaaien.
Het leven gaat eigenlijk wel z'n gangetje nu. We zijn allebei weer min of meer normaal aan het werk. Natuurlijk zijn er wel kleine en grote zorgen over onze frummel, maar over het algemeen zijn we optimistisch gestemd.
Mirjam is nu onder controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Er is (opnieuw) bloedgeprikt en vastgesteld dat Mirjam geen antistoffen heeft. Dat risico bestond omdat haar bloed rhesus negatief is en een vruchtwaterpunctie heeft gehad. Gelukkig was alles goed.
Verder komen we steeds dikker in de spullen te zitten. De kinderwagen staat al in de kamer te pronken. De hoeveelheid knuffels begint nu al uit de hand te lopen. Hetzelfde geldt voor kleertjes in de kleinste maat. Het kraampakket van de zorgverzekeraar (een doos vol met watten :-) ) is ook gearriveerd.
Het werk in onze eigen toekomstige slaapkamer vordert nu ook gestaag, vooral dank zij Ilja en Marian. Alle oude verf is nu eindelijk van de kozijnen. Nu 'alleen nog' schuren, gronden, schuren en lakken! Dan kunnen wij over en komt onze 'oude' slaapkamer vrij als kinderkamer. Daar hoeft gelukkig niet zo heel veel te gebeuren.
Samen zijn we begonnen aan de cursus 'Samen bevallen'. Veel mensen vinden het hilarisch dat ook de aanstaande vader alle 9 bijeenkomsten aanwezig dient te zijn. Maar het is wel zo gezellig.
Een hele gunstige ontwikkeling is dat we een kinderdagverblijf hebben gevonden dat speciaal bedoeld is voor kinderen 'die extra zorg nodig hebben'. Dus wanneer onze frummel uit het ziekenhuis komt en we er thuis een beetje aan gewend zijn, dan is er kinderopvang die uit de voeten kan met eventueel noodzakelijke medische zorg. Hoewel we nog niet zeker weten of we tegen die tijd wel willen dat frummeltje naar de kinderopvang gaat, geeft het een hoop rust om te weten dat zoiets bestaat.
De komende week gaat Mirjam weer op controle bij de gynaecoloog, we hebben de tweede bijeenkomst van 'Samen bevallen'. En we gaan door met klussen in huis en spullen kopen. Rustig aan, want Mirjam wordt wel een beetje kortademig door die mooie dikke buik.
Even wat losse mededelingen: We hebben een wiegje, en een schommelstoel! De grote aanschaffen zijn voorlopig gedaan, het kleine spul volgt nog.
Marian wees ons op een artikel in het blad van Erasmus MC: Monitor. Het gaat over een omphalocele baby en laat goed zien (met foto's) hoe deze in het Sophia behandeld worden. Ik heb het ingescand en hier op de website gezet.
De zorgen hebben nu wat vaker de overhand. Vooral wanneer bij het bezoek aan de gynaecoloog blijkt, dat Mirjam's buik niet zo hard groeit als verwacht. De stress die deze, op zich onschuldige bevinding, geeft, leidt er toe dat Mirjam vrijwel per direct (miv. 23 april) met verlof zal gaan. Gelukkig reageren ze op haar werk fantastisch begrijpend.
Bij de 'Samen bevallen' cursus gaan we met z'n allen op de foto. Zodra de foto er is, zet ik 'm hier.
Een andere zorg is dat onze kleine frummel de laatste dagen wat minder hard schopt dan eerder. Vannacht (22/23 april) maakt Mirjam zich zo ongerust, dat we het ziekenhuis gebeld hebben. We mogen langskomen om een hartfilmpje te maken.
Als we het hartje horen, zijn we enorm gerustgesteld. Gedurende een half uurtje luisteren we naar de harttonen (ong. 150 slagen per minuut) van de kleine frummel en wordt het bijgehouden op een grafiekje, net als de spieractiviteit van Mirjam's buik. Frummel laat nu voortdurend weten dat hij/zij er is en schopt dat het een aard heeft.
Na het half uur komt de (slaperige) dokter om vast te stellen dat er geen problemen te zien zijn op de hartfilm. Ze doet ook nog even een echo. Daarop kan ze zien dat Frummel precies zo groot is als normaal is voor een baby van 30 weken. We voelen ons bijna schuldig dat we zo bezorgd waren, maar zowel de verpleegkundige als de dokter benadrukken dat we, wanneer we bezorgd zijn, onmiddellijk contact op moeten nemen en/of langskomen in het ziekenhuis.
We gaan terug naar huis en stoppen Mirjam in bed (om half zeven). Vandaag maar even niet werken voor haar. Morgen kan ze ook de laatste zaken afhandelen en met een gerust hart aan haar verlengde verlof beginnen.
28 april hebben we ons partnerschap geregistreerd. We waren al veel eerder van plan om dingen beter te regelen, maar het was er nog niet van gekomen. Nu dus wel, zonder veel poespas, gewoon met z'n tweeën op maandagmorgen in Barendrecht. Daarna even twee dagen in Amsterdam geweest. Lekker gegeten en geslapen. En in het Rijksmuseum geweest, de dag voordat het dichtging vanwege asbest.
Op vrijdag 2 mei hadden we weer een afspraak bij de gynaecoloog, dr. Wildschut deze keer. Hij doet even wat standaardcontroles en een snelle echo. Onze frummel groeit goed en zit precies op de gemiddelde groeicurve. Hierna krijgen we een rondleiding op de afdeling waar de bevalling zal plaatsvinden. De verpleegkundige neemt uitgebreid de tijd om ons alles te laten zien, incl. de verloskamer, one-way-mirror en het kamertje waar onze frummel na de geboorte zal worden gestabiliseerd. Ook vertelt ze over de mogelijkheden van pijnbestrijding tijdens de bevalling. Ze is duidelijk niet van de 'pijn is fijn'-benadering en benadrukt dat vragen om pijnstilling heel normaal is. Dat is geruststellend voor Mirjam.
Maandag 5 mei weer een uitgebreide structuurecho bij dr. Wessels. Zij maakt uitgebreid video-opnamen die zullen worden besproken met het team van betrokken artsen (ihb de gynaecoloog en de kinderchirurg). Ze stelt (opnieuw) vast dat de omphalocele erg groot is en dat de gehele lever zich in de omphalocele bevindt. Zonder dat er sprake is van slecht nieuws, worden we nu toch weer met de ernst van de situatie geconfronteerd.
Later die dag belt dr. Wessels om door te geven dat we weer een afspraak met dr. van den Hoonaard, de kinderchirurg, zullen maken om verder te praten over de behandeling van onze kleine frummel. Het praten over hoe we de problemen gaan aanpakken, geeft, als het goed is, wat meer rust dan het zoeken naar problemen tijdens een structuurecho.
Verder...Mirjam is nu ruim een week echt gestopt met werken en vaart daar wel bij. Zij maakt heel veel lijstjes: wat we nog moeten kopen (niet zo heel veel meer), wat we nog moeten doen in huis (best veel), wie er allemaal een geboortekaartje moet krijgen, enz.
Op 15 mei een reguliere afspraak bij de gynaecoloog. Dr. Brandenburg heeft de video-opnamen van de week ervoor gezien. Ze zegt dat de omphalocele inderdaad heel groot is, maar dat er voor de bevalling niets verandert. Dus ingeleid in het ziekenhuis, maar niet met een keizersnede. Verder doet ze nog een snelle echo (we raken de tel een beetje kwijt, met al die echo's) waarop we kunnen zien dat onze kleine Frummel met het hoofdje omlaag ligt en goed beweeglijk is. Ook vertelt de dokter dat Mirjam vanaf week 37 van de zwangerschap kan worden ingeleid. Dat is nog een week eerder dan we hadden ingeschat. De volgende afspraak met de gynaecoloog past daar nog maar net voor.
Na wat gegeten te hebben gaan we naar Sophia voor de afspraak met de kinderchirurg, Dr. van den Hoonaard. Ook zij benadrukt weer dat het om een hele grote omphalocele gaat. De zorgen die er bij de artsen leven gaan vooral over de longetjes van 'frummeltje'. Bij dergelijk grote omphaloceles treden er eigenlijk bijna altijd problemen met de longen op en moet het kindje standaard aan de beademing.
Mirjam vraagt, welke slangetjes er na de geboorte allemaal worden aangesloten. Dat is al met al een hele waslijst: Een slangetje voor de beademing dus, een infuus voor de voeding en medicijnen en een slangetje om zo veel mogelijk lucht uit de maag en darmen te zuigen. Verder nog een dingetje om bloed af te nemen, zodat niet elke keer een nieuwe prik nodig is en natuurlijk de nodige plakkertjes voor het controleren van het hart en andere vitale functies. Het is duidelijk dat het er veel worden, ongeveer zoals bij het meisje dat hier te zien is. Al met al komen we toch positief gestemd naar buiten: het wordt zwaar en ingewikkeld maar op de langere termijn zijn de vooruitzichten goed.
In ons huis gaat het er op lijken. In onze eigen slaapkamer is het houtwerk gelakt (met dank aan Marieke en Marian), ons bed staat er nu sinds een halve week (met dank aan Danny & Wil) en gisteren hebben we behangen (met dank aan Janneke) in de kinderkamer. Daarna hebben we het gelijk ingericht. Met onze nieuwe digitale videocamera (ook met dank aan Danny & Wil) kunnen we er plaatjes van laten zien: zie hieronder.
|
Het wiegje |
|
|
Het badje en Teigetje |
|
|
|
Mirjam begint nu eindelijk
ook naar eigen zeggen lekker dik te worden. Een minpuntje is dan wel
dat dat gepaard gaat met allerlei pijntjes en vocht vasthouden.
Zoals hiernaast te zien, blijft ze er best vrolijk (en mooi) onder. Verder is het lekker rustig. We maken nog wat laatste dingetjes in de babykamer af (kastje verven, gordijnen ophangen, etc.) en genieten de laatste dagen erg van het mooie weer. Helaas voor Mirjam houdt de kleine Frummel niet zo erg van zonnebaden. De hangmat bewijst goede diensten, maar Mirjam komt er nog wel in, maar nauwelijks meer uit. Maandag 26 mei zijn we voor de laatste keer ge-echood. Alles was in orde en de kleine Frummel ligt er al bijna klaar voor. Net als de vorige keer met het hoofdje omlaag en nu al een flink stuk dieper. Zover zelfs dat de dokter het nauwelijks meer kon meten. |
Nu hebben we alleen nog een afspraak met de gynaecoloog en die afspraken staan steeds meer in het teken van de naderende bevalling. Over het precieze tijdstip kunnen we nog geen uitsluitsel geven. Zelfs al konden we dat wel, dan zouden we dat toch een beetje stil houden om onnodige stress bij aanstaande grootouders, overgrootouders, ooms, tantes enz. te vermijden.
Maar wees gerust: als de kleine Frummel er is, wordt iedereen zo snel mogelijk ingelicht. Het kaartje is al bijna besteld, net als het internet-domein.
|
|
Rustig weekje en
pinksterweekend gehad. Uitgeslapen en weinig gedaan. Gelukkig is het
weer een beetje minder drukkend inmiddels.
Gisteren toch maar een (tweedehands) maxicosi gekocht. We hadden diverse aanbiedingen om te lenen of over te nemen, maar uiteindelijk zijn we toch gevallen voor de koeienprint. |
Verder blijft het rustig afwachten tot de volgende afspraak bij de gynaecoloog. Dan wordt bepaald of Mirjam al zover is en zullen we een afspraak maken in het ziekenhuis voor het (verder) inleiden van de bevalling.
Dit is de laatste update van ons Frummeltje-dagboek. Binnen nu en ongeveer een week zal Frummeltje geboren zijn en een 'echte' naam en een nieuwe website hebben. Iedereen die ons via E-mail of anderszins heeft gesteund, zal van dit heuglijke feit (en de nieuwe URL) op de hoogte gebracht worden.
We willen benadrukken dat we, na de bevalling, iedereen graag ter wille willen zijn om ons kind te komen bewonderen. In verband met de verwachte medische toestanden zal dat niet altijd even makkelijk kunnen. Maar dat zal hopelijk iedereen kunnen begrijpen.
|
We willen iedereen hartelijk danken voor alle steun die we de afgelopen 6 maanden hebben ondervonden. We zullen die steun ook de komende maanden goed kunnen gebruiken. Deze website is voor ons een bron van steun en troost geweest. In eerste instantie alleen al door alles op te schrijven en in tweede instantie door alle reacties die ons verhaal heeft losgemaakt. Familie, vrienden, collega's kennissen maar ook volslagen onbekenden hebben ons diverse harten onder de riem gestoken. Zoals iemand zei: 'Frummeltje brengt nu al mensen bij elkaar!'. We hebben inmiddels gemerkt dat we niet alleen zelf veel aan de website hebben. Ook andere aanstaande ouders van omphalocele babies hebben de website weten te vinden. Wij kijken met spanning en vertrouwen uit naar de komende maanden. Jullie horen nog van ons! Ronald, Mirjam en Frummeltje
|
|
Ronald & Mirjam (Mail ons! of Schrijf in ons gastenboek)
